02 December, 2009 | Door Crethi Plethi
Tijdens een referendum op 29 november 2009 hebben in Zwitserland 57,7% van de stemmers ‘ja’ gezegd op een bouwverbod van minaretten. Zwitserland kent het bindend referendum en het Egerkinger Kommittee (vooral bestaande uit leden van de SVP en de FDU) is sinds 2007 bezig geweest om een ban op minaretten erdoor te krijgen. Hiervoor hebben ze in 18 maanden tijd meer dan 100.000 handtekeningen verzameld, waarna het referendum gehouden kon worden. In slechts 4 kantons (van de 26) hebben de tegenstemmers gewonnen, de rest was dus vóór een ban op minaretten.
De Federale Regering heeft gezegd dat zij: “…deze uitkomst zullen respecteren. En dientengevolge zal het bouwen van minaretten vanaf nu niet langer toegestaan zijn.” De Federale regering (en het parlement) had zich eerder al uitgesproken tegen de ban, maar respecteert de uitkomsten van het referendum.
In Zwitserland wonen 400.000 moslims, voornamelijk turken en ex-joegoslaven en deze voelen de boodschap die achter de uitkomst van dit referendum ligt wel degelijk. Farhad Afshar (voorzitter van de Islamitische Organisaties in Zwitzerland) zei hierover, “het meest pijnlijke is niet het minarettenverbod, maar wel de symbolische boodschap die met deze stem gegeven wordt.” Want deze ban gaat niet zozeer om de minaretten, maar om de wens van de bevolking voor het tegenhouden van de verdere Islamisering van Zwitserland. En dat is een boodschap die heel Europa zich zou moeten aantrekken.
Want wat als andere landen ook het bindend referendum zouden kennen? Wat als wij een volksraadpleging zouden houden over allerlei zaken die betrekking hebben op de Islamisering van Nederland en Europa. Hoe zouden de heersende politici zich voelen als zij op die manier op de vingers getikt zouden worden voor hun beslissingen en daarmee hun huiswerk beter zouden moeten doen? Politieke correctheid zou hiermee weleens een genadige dood kunnen sterven. Het is dan uit met de politieke elite die, eenmaal verkozen, slechts hun eigen agenda’s volgen en zich juist daarmee vervreemden van hun stemmers.
Minister ter Horst (PVDA) verwoordde dat goed door te zeggen dat “Nederland gelukkig geen bindend referendum kent.” Wat voor een volksvertegenwoordiger is dat? Nederland heeft ooit, door een referendum te houden, tegen de Europese Grondwet gestemd. Gevolg was dat de Europese Grondwet aangepast is door de Europese leiders. En dat smaakte wat mij betreft naar meer.
In enkele steden werd de ban-de-minaretten poster verboden, omdat het zou discrimineren. Dat was koren op de molen van de ‘ban de minaretten’-lobby, die prompt met een poster kwam met de tekst: “Censuur – des te meer een reden om ja te stemmen”.
De Europese politieke elite, opgevoed door decennia lange linkse hersenspoeling en politieke correctheid, is in ieder geval eensgezind wat betreft het minarettenverbod. In Nederland werd op 1 december een minaretten motie van de SGP weggestemd, terwijl deze motie niet vroeg om een verbod, maar om terughoudendheid bij de bouw van minaretten. De Franse Minister van Buitenlandse zaken Kouchner noemde de Zwitserse ban een “uiting van onverdraagzaamheid.” Over de onverdraagzaamheid en intolerantie van de Islam, waar de europeanen alle eeuwen mee te maken hebben spreekt hij, vanwege de politieke correctheid, uiteraard niet. En de hoge commissaris voor de Mensenrechten van de VN, Navi Pillay, noemde het “verbod discrimerend.” Wat je in de hele discussie dan niet terughoort is het feit dat de Islam dit mede over zichzelf afroept vanwege hun eigen intolerantie. Want we worden elke dag opnieuw weer verwend met de verrukkelijke intolerante vruchten van de Islam.
Zweden, als voorzitter van de EU, vindt de ontwikkeling “op alle fronten negatief.” Dit is inderdaad hetzelfde Zweden die een voorstel ingediend heeft om deze week in Brussel een beslissing te nemen met betrekking tot Oost-Jeruzalem, zodat deze stad opgedeeld gaat worden en het oostelijke deel aangewezen wordt als definitieve hoofdstad van een Palestijnse staat. Dit is dan weer een aardig doekje voor het bloeden wat betreft een minarettenverbod in Zwitserland. Berlijn is herenigd, maar Jeruzalem moet verdeeld worden.
En dit is een symptomatisch voorbeeld hoe in Europa wordt omgegaan met Israël en de Islam. Terwijl Israël op alle fronten aangeklaagd, bekritiseerd en gedemoniseerd mag worden door de politiek, gebeurt dat met de Islam niet. Sterker nog, elke mate van kritiek op de Islam wordt stelselmatig in de extreem-rechtse hoek gedrukt. Dat wat de linkse lobby stigmatiserend noemt m.b.t. de Islam, doen ze daarmee zelf als het over Israël gaat of richting rechtse politici.
De uitkomst van de volksraadpleging in Zwitserland is daarmee het politieke faillisement van de hedendaagse politieke elite. De Zwitsers laten zien hoe een volk de politici tot nadenken dwingen. De scheiding der geesten tussen het electoraat en de politieke figuren van het land. Al decennia lang houden westerse politici hun mond als het gaat om rechten van vrouwen, kinderen, homoseksuelen en anders-gelovigen in Islamitische landen. Terwijl ze meteen als eerste het woord nemen zodra een moslim zich gediscrimineerd voelt, een vrouw geen topfunctie krijgt aangeboden of als een Palestijnse terrorist opgepakt wordt door Israël. Maar we horen ze niet als de Hamas eigen Palestijnse volksgenoten vermoorden die niet in hun ideologie passen. Ook horen we ze niet tegen het verbod op Bijbelkringen in Saoedi-Arabië, het vrijwel onmogelijk maken van bouwen van kerken in Egypte, vrouwenrechten in Afghanistan en Iran en tegen de barbaarse Sha’ria wetgeving in vele Islamitische landen.
Er wordt nu gepraat over de intolerantie van de Zwitserse ja-stemmers. Deze discussie moet gevoerd worden, en gelukkig kunnen we dat ook. Ik heb deze verontwaardiging echter niet gehoord, toen de Hamas enkele weken geleden een wet uitgevaardigd heeft die vrouwen in de Gaza verbied om nog langer bij een man achter op een brommer of motor te zitten. Dit wat betreft de scheiding der seksen (hidjâb – en heeft betrekking op de restricties die opgelegd worden aan de omgang tussen de seksen buiten het familieverband). Al beweerd de Hamas dat de regeling getroffen is vanwege de vele ongelukken die plaats zouden vinden als gevolg van de vermenging van man en vrouw op de brommer. Lachwekkend, en actievoer voor de oprechte feminist. U voelt het al: er wordt met twee maten gemeten.
En dat is nu precies de diepere boodschap achter het minarettenverbod in Zwitserland. Europa is eeuwenlang opgebouwd vanuit een (joods)-christelijke cultuur. En die cultuur is al in belangrijke mate veranderd en nog steeds aan het veranderen. De Zwitsers strijden echter voor hun eigen identiteit en willen geen verdere Islamisering van hun land. Als dat ten koste gaat van het bouwen van minaretten, het zij zo. Moskeeën zonder minaretten, zijn ook moskeeën zullen ze daar denken. En in zekere zin hebben ze gelijk, omdat in de eerste 80 tot 100 jaar van de Islam er geen minaretten gebouwd werden bij moskeeën.
Maar welke verklaringen worden er zoal gegeven voor deze uitslag van het referendum? Er zou een belangrijk deel van de bevolking vanuit traditioneel oogpunt gestemd hebben, dit in tegenstelling tot de wat modernere Zwitser van de steden. Verder zouden vooral neo-feministische vrouwen voor een ban op minaretten gestemd hebben, vanwege het vrouw-onvriendelijke karakter van de Islam. Ulrich Schlüer (van de rechtse SVP) zei ondermeer: “Gedwongen huwelijken, gescheiden begraafplaatsen voor reine en onreine mensen (lees: Moslim en Dhimmi) hebben we hier allemaal niet. En we willen het ook niet.” Wat nog eens te meer aangeeft wat de werkelijke symbolische bedoeling is van het minarettenverbod.
“Deze uitslag geeft de angst weer die heerst onder de bevolking met betrekking tot de Islamitische Fundamentalisten en hun bedoelingen” zei de Zwitserse Minister van Justitie Eveline Widmer-Schlumpf.
En daarmee is alles gezegd. Europa maakt zich in ieder geval op om de strijd aan te binden met wat zij noemt “de discriminatie van een religieuze minderheid.” Zwitserland vreest inmiddels voor de interne veiligheid van het land. Deze vrees is echter niet gericht op de Europese politici, maar wel op “Islamitische zelfmoordenaars.”
Misschien in dit verband toch nog de symbolische waarde van de minaretten voor de Islam door middel van een gedicht van de Turkse denker, dichter, politicus Mehmed Ziya, beter bekend als Ziya Gökalp (overleden in 1924): Asker Duasi (Prayer of the Soldier). De huidige President van Turkije, Recep Tayyip Erdogan, is wegens een politieke toespraak (12 december 1997) waarin hij dit gedicht gebruikt heeft, tot 10 maanden cel veroordeeld in Turkije (1998). Volgens de Rechtbank zette hij hiermee aan tot religieuze haat. Hij was toen nog burgemeester van Istanbul en een rijzende ster binnen de Islamitische FP Partij, die in 2001 verboden werd. Erdogan kwam na 4 maanden weer vrij, maar was wel zijn burgemeesterschap kwijt. Hij was daarna oprichter van de AK partij. Erdogan had enkele verzen van het gedicht aangepast aan zijn Islamitische gedachtengoed.
De moskeeën zijn onze kazernes, de koepels onze helmen,
De minaretten onze bajonetten, de gelovigen onze soldaten,
Dit heilige leger bewaakt mijn religie, Almachtige,
Onze reis brengt ons naar het doel
En het einde is martelaarschap.
God is groot, God is groot.
Sources: Aljazeera.net [1]; Minaret controversy in Switzerland [2].