Email [1] |
Zaterdag, 24 Oktober 2009 | Door Crethi Plethi
Israel en Turkije geen vrienden meer
Je kunt dit artikel hier [2] in het engels lezen. © crethiplethi
In de nasleep van de Gaza oorlog verslechtert de vriendschap tussen Turkije en Israël meer en meer. Het lijkt erop dat Turkije, onder invloed van Erdogans Islamitische partij (AK), de keus heeft gemaakt om zich aan te sluiten bij de Islamitische bondgenoten. Dit houdt dan tevens in dat Turkije zich afkeert van de westerse democratieën en met haar de westerse waarden en normen.
Op zich geen verrassing, omdat Turkije een lange Islamitische traditie heeft en lange tijd een machtig (Ottomaans) rijk is geweest wat heerstte over geheel Noord-Afrika, Midden-Oosten, Perzië en Europa tot aan de poorten van Wenen. Toch is het van veel betekenis dat dit nu gebeurt, omdat Israel hierdoor een bondgenoot in de Islamitische wereld kwijtraakt, terwijl Israël al zo weinig bondgenoten heeft in het Midden-Oosten. Mede omdat Egypte (nog zo’n fragiele basis van vriendschap) Israel ook al steeds meer openlijk vijandig bekritiseerd, ondanks het vredesverdrag, wat de door moslim extremisten vermoordde President Sadat in 1978 met Israël tekende.
Tegelijkertijd met de verwijdering tussen Turkije en Israël, vindt Turkije toenadering bij Ahmadinejad van Iran, die openlijk oproept tot een nieuwe holocaust, omdat hij de joden de zee in wil drijven. Zeg mij wie je vrienden zijn, dan zeg ik wie jij bent. Turkije haalt daarnaast de banden aan met Syrië, opent de grensovergang tussen beide landen en traint de commando’s van Libanon, van wie niet duidelijk is aan wiens kant ze staan, zolang de Hezbollah een rol speelt in Libanon.
Laten we niet vergeten dat Turkije een hypocriet spelletje speelt. Ze veroordelen Israel vanwege de Gaza oorlog, terwijl Turkije het zelf nooit zou accepteren dat hun grondgebied jarenlang bestookt zou worden met duizenden raketten vanuit een vijandig gebied, zonder hier militair op te reageren. Zie hoe Turkije, met militaire represailles tot in Iraaks Koerdistan aan toe, reageert op de Koerdische PKK strijders. Terecht of onterecht, maar ze ontzeggen de Koerden het recht op een eigen land. Zij worden door Turkije terroristen genoemd, maar is het geen feit dat Koerdistan ooit (in verschillende vormen) een land is geweest en is het geen feit dat de koerden, door de eeuwen heen, in Turkije te maken hebben met censuur en onderdrukking van hun cultuur en hun taal? Is geschiedenis, cultuur en taal geen grondslag voor een eigen land in je eigen land? (zie hiervoor Vlaggen van Koerdistan [3]). Daarnaast vergeet Turkije gemeenlijk maar even dat zijzelf een holocaust op hun geweten hebben, door tussen de 800.000 en 1,5 miljoen Armeniërs de dood in te jagen tijdens (en na) de 1e wereldoorlog, en alle Koerdische burgerslachtoffers door alle eeuwen heen tot de dag van vandaag. Hoe moeilijk Turkije het daarmee heeft blijkt wel uit het feit dat Turkije nooit heeft willen erkennen dat zij een oorlogsmisdaad hebben gepleegd tegenover het Armeense volk en hun ontzegging van het recht op een eigen land voor de Koerden, en dat dit tevens een struikelblok is voor toetreding tot de Europese Unie. En wat te zeggen van Cyprus? Wanneer gaat Turkije weg uit Cyprus en laat het aan de Cyprioten over om hun eigen land te besturen? Als minderheid in Turkije kun je maar beter op je tellen passen. Nee, dan Israël, beter een gezamenlijke vijand dan een verre vriend, moet Erdogan als goede moslim gedacht hebben. Hiermee maakt hij goede sier in de moslimwereld.
Deze hele controverse sinds de Gaza oorlog is nog eens aangewakkerd door een Turkse TV-soap omtrent de Gaza oorlog op de Turkse televisie die op dit moment uitgezonden wordt. In deze TV-serie wordt Israël en het Israëlische leger gekwalificeerd als brute bezetters en nietsontziende moordeskaders. In allerlei scenes schieten Israëlische soldaten koelbloedig babies en kinderen dood. Wat dit met de publieke opinie doet van de Turken laat zich raden, nog maar afgezien van het waarheidsgehalte van deze indoctrinerende beelden. Nou is er veel te doen omtrent het Israëlische optreden tijdens de Gaza oorlog, maar de Hamas blijft hierin vrijwel onbesproken, zelfs in het Goldstone rapport van de VN. Mijns inziens wordt er een belangrijk punt onderbelicht gelaten in de hele discussie rond het optreden van de Gaza oorlog. Het karakter van de Israëlische soldaat.
Israël is nog een jonge staat (gesticht in 1948) en bestaat vooral uit joodse immigranten uit alle delen van de wereld. De Arabische inwoners van Israel wonen in het meest democratische land van het Midden-Oosten. Wat de Gaza strook aangaat en de Westelijke Jordaanoever is die situatie anders, aangezien het daar oorlog is. Deze oorlog wordt gevoerd door de fundamentalistische, terroristische netwerken die deze gebieden in hun greep houden en als doel de vernietiging van de Israëlische Staat hebben. Let wel, dat is niet alleen richting joden gericht, maar ook tegen Palestijnse christenen, gematigde Palestijnen, andere moslimfracties en de Fatah-partij van Abbas.
Echter, de denk- en handelswijze van de Israëlische soldaat is fundamenteel anders dan die van hun moslim tegenhanger en/of terrorist. Zie hoe de Basiji (een paramilitaire beweging in Iran) president Ahmadinejad geholpen hebben om de democratische roep om meer vrijheid in de kiem te smoren. De bewijzen zijn legio: demonstranten zijn in elkaar geslagen door knokploegen, jonge mannen en vrouwen zijn gearresteerd en verkracht in gevangenissen, daarnaast zijn velen vermoord. Alleen door geweld in naam van de Islam kon Ahmadinejad dit democratische verzet breken. Hebt u Turkije toen gehoord? Vergelijk dat eens met Israël en haar militaire overwicht in de regio. Als Israël echt een moorddadig karakter had, dan hadden ze allang een einde kunnen maken aan het Palestijns vraagstuk, maar Israël wil vrede, echter niet ten kostte van hun eigen bestaansrecht. Terwijl de Hamas, als ze in dezelfde militaire positie waren geweest als Israël, zich allang had ontdaan van alle joden, door hen af te slachten, te vermoordden, verkrachten en de zee in te drijven. Israël judenfrei. Het verschil tussen Hamas, Hezbollah, Syrië, Iran en Israël lijkt me duidelijk.
De Arabische cultuur is doordrenkt met de Islam. Het is meer dan alleen een religie, het beheerst elk aspect van het dagelijks leven tot in de politiek aan toe. Veel van de in Nederland wonende Moslims zouden hun leven in de Arabische landen net zo min zeker zijn als de joden in de Arabische landen. Terwijl zij hier kunnen roepen dat de Islam een “godsdienst van vrede” is, zouden zij door de Basiji, door Hamas, door Hezbollah vermoord worden als afvalligen. We weten hoe het gesteld is met de rechten van de minderheden (zoals joden en christenen), van vrouwen en kinderen, van gematigde moslims, van homoseksuelen, van soennieten in de sjiitische landen (Iran) en van de sjiieten in de soennitische landen (Irak). De moderne moslim in Nederland zou niet zo kunnen leven in de Arabische wereld onder de Hamas, de Hezbollah of de strenge Islamitische wetten in Saudi-Arabië. Wat voor gewicht geeft deze wetenschap dan nog aan hun woorden: “Islam is een godsdienst van vrede.” Als er geen joden of christenen (of westerse soldaten) vermoord worden, vermoordden ze elkaar wel.
Maar zo denkt de Israëlische soldaat niet. Hij denkt als een willekeurige Nederlandse, Britse of Amerikaanse soldaat. Hij houdt zich, zo goed en kwaad als dat gaat in een oorlogsgebied, aan de Geneefse Conventie, net zoals de Britten, de Amerikanen en de Nederlanders dat doen. De overgrote meerderheid van de joodse inwoners in Israël hebben namelijk een ander beeld van de waarde van een mensenleven dan de overgrote meerderheid van de Islamitische inwoners van de Arabische landen. De vroegere joods immigranten (vanuit de westerse democratieën) hebben veel van de waarden en normen meegenomen naar Israël die ze in het westen geleerd hebben. De Hamas denkt, handelt en vecht vanuit hun islamitische traditie en geloof. We weten allemaal waar dit soort religieus fanatisme toe leidt, een mensenleven telt niet, zelfs niet van hun eigen kinderen. Vandaar de oprechte verontwaardiging bij de Israëlische regering omtrent de voorstelling in de Turkse televisieserie dat de Israëlische soldaten doelbewuste moordenaars zijn van Palestijnse kinderen. Israël betrachtte meer terughoudendheid bij hun aanvallen op Hamas strijders tijdens de Gaza oorlog, dan wij in het westen te horen kregen. Israël wil en heeft als officieel standpunt zich te willen houden aan de Conventie van Geneve, ook dit in tegenstelling met de Hamas. Maar Israël heeft niet alleen te maken met een vijand (Hamas) die bewust vanuit burgerwijken hun strijd voeren en raketaanvallen uitvoeren, en hiervoor desnoods kinderen gebruiken als schild. Israël heeft ook te maken met een haatcampagne vanuit de westerse wereld, die hun ogen sluiten voor de moeilijke positie waarin Israël verkeert. En dat is nu ook het geval met Turkije. Er zit meer achter dan we denken.
Turkije laat hiermee haar ware gezicht zien. Alle inspanning ten spijt, hoe modern Turkije ook wil zijn, haar Islamitische achtergrond drijft haar als vanzelf weer weg van de Europese Unie en Israël.